Erfahrungsbericht

Hallo, beste Anifit-team,

Ik ben heel erg blij dat mijn blikopener dit superlekkere eten leerde kennen door jouw verhuizing en de Anifit-letters op de auto.

Met mijn 18 jaar word ik beschouwd als een "oude" kat - behoorlijk brutaal, nietwaar?

Ik heb mijn tweevoeter 17 jaar geleden geadopteerd en sindsdien zorg ik ervoor dat mijn huis en eigendommen muisvrij blijven. Af en toe heb ik ook een lekker konijn gevangen. Ik mag waarschijnlijk niet zeggen dat ik wel eens vogels heb gegeten, want sommige mensen reageren daar vreemd op. Dat zijn meestal de mensen die hun vogels (uit kooien!) in plastic verpakt uit de vriezer halen om op te eten. Pfff...

Er stond altijd een schaaltje droogvoer voor me klaar in huis. Het was wat afgeprijsd spul waar ik elke week een handvol van at. Handig, maar geen groot succes. Ik hoefde mijn huis immers niet te delen met andere honden, dus ik wilde geen gedoe met eten... Dus knabbelde ik meestal het bakje natvoer voor 's ochtends weg.

Al met al had ik het niet zo slecht, omdat ik meestal voor mijn eigen eten kon zorgen. Als extra service bedelde ik regelmatig om een kommetje melk met heet water (luidruchtig zijn helpt!), likte ik yoghurtpotten uit (nog luidruchtiger zijn!) en richtte ik 's winters mijn slaapplek in bij de kachel.

Sinds ik in februari 2016 een beroerte heb gehad, is er helaas een einde gekomen aan mijn volledig vrije en onafhankelijke leven. De injecties van de dierenarts hebben wel geholpen en ik kon na een paar dagen weer normaal zien en lopen. Maar nu ben ik helaas echt afhankelijk van het eten dat mijn tweevoeter me geeft. En dat was vaak heel vervelend!

Maar hoe vaak ik de vloerbedekking ook besmeur, ze snapt het gewoon niet! Dacht ze dat ik het voor de lol deed? Ik was echt heel ziek!

Langzamerhand wilde ik bijna niet meer eten, sliep ik veel en werd ik steeds magerder. Ik was nooit dik, maar nu kon ik duidelijk mijn wervels en ribben voelen.

EN ZE HEEFT HET NOG STEEDS NIET!

Voordat ik helemaal oploste, vroeg mijn tweebenige vriendin de nieuwe buurvrouw EINDELIJK om een monster van Anifit-voer. Ze moest ook het boek "Katten zouden muizen kopen" meenemen en doorlezen. Nou, het werkt dus toch! Beter laat dan nooit, toch?

Ik sliep vast toen het eerste blikje ("vis à la mode") werd geopend. De geur maakte me meteen wakker en ik plofte van de bank. Ik stak mijn hoofd in de kom en likte alles schoon. En verslond meteen een tweede portie. Het was zo lekker dat ik wel vijf blikken tegelijk had willen eten, maar mijn buik zat al helemaal vol.

Dus trok ik mezelf met mijn laatste krachten terug op de bank, liet me op de buik van mijn blikopener vallen en boerde dankbaar in haar gezicht. Ze zou zelf moeten beseffen hoe heerlijk het eten is. Wat ze natuurlijk niet doorhad, want ze is een vege...dingsbums en eet zelf geen dieren.

Maar dat maakt me niet uit, zolang ze mijn Anifit-munchies maar altijd neerlegt als ik het zeg. Van de zes smaken vind ik er drie helemaal lekker. En nu krijg ik ze altijd, dat heeft mijn tweebenige vriend me beloofd. Omdat ik weer zoveel ben aangekomen en 's avonds met haar speel en ravot. Ik hoef ook niet meer over te geven :o))

En als het zo goed blijft gaan met de bediening, dan laat ik misschien binnenkort wel weer een verse, smakelijke muis bij haar op de stoep staan - maar vertel het haar niet, want het wordt een verrassing!

Hartelijke groeten en een grote dankjewel van Tiger!

Dit ervaringsverslag is automatisch vertaald.