Erfahrungsbericht

Beste Anifit Team,

In augustus 2017 kreeg ik mijn kleine Alma (Spaans voor ziel) een "Lagotto Romagnolo" teefje. Hoewel weinig bekend, bestaat dit ras al sinds de 17e eeuw. Deze honden zijn dienovereenkomstig robuust en instinctief.

Zoals gebruikelijk kregen we van de fokker een zakje voer en een dekentje met "mama's" geur mee naar huis. Zodat de overgang en het vertrouwd raken niet zo moeilijk zou zijn. Tot zover ging het goed. Maar na korte tijd weigerde Alma dit eten. Wat jammer - want ik had natuurlijk meteen meer eten besteld! Maar zodra ze doorhad dat voedselnijd niet meer nodig was, vond ze het duidelijk niet lekker meer. Ze spuugde het letterlijk voor mijn voeten! OK - ik moest iets anders verzinnen.

Dus ging ik naar de dierenwinkel en informeerde naar goed voer! BARF (klik) viel in eerste instantie af omdat de dierenarts het me sterk afraadde in het eerste levensjaar. Mijn neiging ging uit naar droogvoer. Het is zo praktisch - het is makkelijk op te slaan! Je kunt het in grote hoeveelheden kopen en je hoeft niet steeds opnieuw een voorraad aan te leggen. Het is lekker licht en makkelijk mee te nemen op vakantie. Het schijnt goed te zijn voor de tanden en tegen de gevreesde (want pijnlijke) verstopping van de anaalklieren, enz. Alma was ook gewend aan droogvoer. Nou ja, de eerste vond ze niet lekker, maar dat hoefde niet voor alle soorten te gelden! Na verloop van tijd probeerde ik allerlei verschillende soorten en merken. Allemaal zogenaamd van hoge kwaliteit - want ze waren duur. Gewoon premium voer! Natuurlijk wilde ik mijn kleine harige vriend alleen het beste te eten geven. Maar ze spuugde het altijd na korte tijd weer voor mijn voeten uit en verachtte het. Dit was de eerste keer dat mijn instinct jammerlijk faalde!

Nou, blikvoer dus. Misschien houdt ze gewoon niet van droogvoer, dacht ik. Dus: "dezelfde voeding als...". Ik probeerde blikvoer van hoge kwaliteit van verschillende fabrikanten en smaken. Na een zeer korte tijd at ze alleen nog maar met tegenzin en met het doel haar leven in stand te houden. Goedbedoelde adviezen zoals: "Een verwende hond kun je trainen, laat maar, als ze honger heeft eet ze wel, etc. brachten ons niet verder. En gelukkig wilde ik er ook niet naar luisteren. Een hond heeft zijn goede voedingsstoffen immers net zo hard nodig als wij mensen om gezond en gelukkig te zijn. Dit had er alleen maar toe kunnen leiden dat ik haar een belangrijk instinct zou ontnemen.

Tot overmaat van ramp waren we constant bij de dierenarts. Ze werd constant geplaagd door diarree en overgeven, afgewisseld met ernstige constipatie en winderigheid. Als we in het bos waren, at ze alles wat ze te pakken kon krijgen. Paardenmest, hondenpoep enz. en geen plas in het bos was veilig voor haar. Natuurlijk - daar krijg je allerlei ziekteverwekkers en parasieten! En weer was ze ziek en kreeg ze antibiotica en toen moest haar darm weer gereorganiseerd worden. Ik kookte ook voortdurend de beroemde Moro wortelsoep (klik) en moest haar daarna een licht dieet geven. Het was allemaal heel vervelend, duur, tijdrovend en extreem stressvol en pijnlijk voor de hond. Mijn instinct faalde bijna over de hele linie. Ik luisterde naar het goede advies van andere hondeneigenaren, gespecialiseerde verkopers en dierenartsen. Waar ik niet naar luisterde was mijn gezonde verstand en het instinct van mijn kleine Alma. Het keerpunt kwam toen ik op een hondenbeurs een dame ontmoette die me "ook" iets vertelde over soorteigen voeding voor dieren. Het verschil: er was eindelijk een hardefeitencheck (klik) die mijn gezond verstand wakker schudde.

Dus, toegegeven, nog steeds sceptisch, kocht ik een proefpakket voor Alma bij haar en ik ben nog steeds verbaasd over wat er is gebeurd. Mijn kleine bontneusje eet haar eten met groeiend enthousiasme. Ze stort zich er letterlijk op. Dat wist ik helemaal niet. Ik had het als "van God gegeven" geaccepteerd dat ze geen typische hond is die eet tot de bak leeg is. Na een korte periode van ontgiften ruikt ze heel anders, zelfs uit haar mond. Haar ontlasting is genormaliseerd. Kleine, goed gevormde poepjes zijn nu aan de orde van de dag. Zonder resten die onaangenaam ruiken en aan haar vacht rond de anus blijven plakken. Geen winderigheid meer. Geen braken of diarree meer sinds we haar dieet hebben veranderd.

Als we tegenwoordig het bos ingaan, trekken ze zich niets aan van andere hondenpoep en paardenmest is maar heel zelden interessant. Hetzelfde geldt voor plassen. Over het algemeen is ze veel evenwichtiger en tevredener. Overigens verraste dit gedrag me nog het meest. Mijn conclusie: blijkbaar was haar instinct om te proberen uit de uitwerpselen van andere dieren en het plaswater in het bos te halen wat ze in haar vorige dieet miste.

Conclusie

• Gelukkig was ik niet in staat om Alma te leren haar eigen instinct te volgen. Ze liet me duidelijk zien dat het goed en juist is om het natuurlijke instinct te volgen en "dwong" me gelukkig om mijn hersenen te gebruiken. Zodat het uiteindelijk goed voor haar was.
• We zijn allebei (Alma en ik) dol op dit nieuwe eten en kunnen het zonder voorbehoud aanbevelen. Het bespaart ons veel tijd, zorgen en geld. En het helpt ons om Alma's welzijn en goede gezondheid te garanderen.

Dit ervaringsverslag is automatisch vertaald.